پلخمری باختر 8 جوزا
در هوای آفتابی و گرم ماه رمضان در شهر پلخمری مصروف تهیه افطاری بودم که ناگهان چشمم به جوانی که موهای ژولیده لباس بس چرکین به تن و چهره آشفته وخسته داشت افتاد.
خواستم با وی چند کلمه ردوبدل کنم اما وی باوجود حال آشفته اش چنان سبک وچالاک بود که از نظرم ناپدیدشد،خوشبختانه دقایقی بعددوباره در برابرم ظاهر شد.
ازدست اش گرفتم ودر کنار جاده بردمش وازوی نامش را پرسیدم.
وی گفت: من محمد ناصر نام دارم واصلا باشنده ولسوالی خوست ولایت بغلان می باشم و از مدت ۱۳سال بدینسو معتاد به مواد مخدر شده ام.
ازوی پرسیدم که چه زمان درکجا وچطور معتاد به مواد مخدر شدی؟
وی در حالیکه چندان میل به صحبت نداشت متوجه شدم که اشک در چشمانش هویداشد و گفت، خیلی روزگار خوب و شغل خوب داشتم در کشور ایران همنشین های بد مرا به این حال روز انداختند.
وی علاوه کرد:عروسی کردهام صاحب دو فرزند قشنگ هستم از سه سال به این طرف خانواده ام مرااز خانه بیرون کردند و حالا ازکودکان وهمسرم جدا وشب وروز را درپارک ها سپری می کنم.
ناصر درحالیکه اظهار شرمندگی نیز می کرد درادامه صحبتش گفت:چون شب روز در سرما و گرما در پارک قهوه خانه زندگی فلاکت بار دارم تا وقتی بمیرم هیچ امیدی به آینده ندارم اما هرلحظه که کودکان هم سن وسال کودکانم را می بینم دردم صد چند می شود.
وی افزود:یک بار در شفاخانه معتادان کابل تداوی شدم از اینکه کار وظیفه نداشتم از بیکاری و فقر دوباره به چنگال مواد مخدر گرفتار شدم.
وی گفت روزانه از صد الی پنجصد افغانی اگر پول پیداشود مصرف مواد مخدر می کنم.
وی علاوه کرد:مواد مخدر مانند پیاز کچالو دربازار آزادانه خرید و فروش می شود تاکه جلو قاچاقبران گرفته نشود معتادان دوباره به مواد مخدر رو می آورند.
وی درحالیکه دستانش را به هم می مالید آهی سرد کشید و گفت：هر معتاد آرزوی این را دارد تا دوباره صحت یاب شودو به آغوش گرم کانون خانواده برگرددچون معتاد را در جامعه همه به چشم حقارت می بینند و حتی کسی حاضر نیست برای شان یک قرص نان خیرات بدهد.
وی بار بار تکرار می کرد ما از دولت هیچ چیز نمی خواهیم فقط جلو فروشند گان مواد مخدر را بگیرد وبگذارد یا ما از بی موادی بمیریم و یا هم جور شویم.
این تنها ناصر نیست که به چنین مشکل مواجه است بلکه صد ها جوان دیگر هم در کنار ناصر استند که به چنین مشکلات مواجه اند.لیلما
