تبصره

کابل/  ۲۸  ثور/  باختر
در حالی که گروه های هراس افگن،فعالیت های خشونت بار شان را از نام و آدرس دین توجیه می کنند اما علمای اسلام  حملات انتحاری و قتل نا حق را عمل نا روا و حرام قطعی می دانند.
مفسرآژانس باخترمی نگارد؛در هفته گذشته در حمله های هراس افگنانه در لغمان، کابل، ننگرهار و پکتیا شماری از هموطنان جان شان را ازدست دادند.
این حمله ها با کشتار بیماران و خانم هایی در حالی زایمان، نوزدان، نماز گزاران و سرباران دولتی همراه بود که برای آرامش مردم تلاش دارند.
گروه هایی که عامل این حوادث اسفبار شده اند به خود هویت و القاب دینی بخشیده اند ، برای رسیدن به اهداف شان هم شعار های دینی می دهند و جنگ شان را جهاد نام گذاشته اند ، حمله های انتحاری را که از دید علمای دین عمل جز خودکشی و قتل نفس چیزی دیگری نیست حمله های استشهادی می دانند.
به تعقیب حوادث هفته گذشته ،علمای دینی حوزه غرب کشور،علمای ولایت های کابل ،ننگرهار،بلخ… در گردهمایی و مجالس مذهبی صریحا گفتند که حمله های انتحاری با ارشادات دینی در تضاد است و اسلام قتل یک بیمار و یا یک نوزاد و یا شرکت کنندگان مراسم تشیع جنازه  و در کل قتل بیهوده و نا حق را عمل نابخشنودی دانسته است.
این علما تاکید کرده اند جنگ کنونی درافغانستان بر اساس دلایل و نصوص دینی حرام قطعی است.
آنان به صورت واضح گفتند که حملات انتحاری از نگاه اسلام حرام است؛ زیرا در نتیجۀ حملات انتحاری، همزمان چند گناه کبیره انجام می شود در گام اول ،انتحار خود کشی است وخودکشی که از نگاه اسلام حرام است.
از دید علمای دین، زندگی از سوی خداوند(ج) به انسان بخشش شده است، پس یک انسان صلاحیت گرفتن حق زندگی هیچ انسان دیگر را ندارد، حتی اگر مسئلۀ زندگی خودش نیز باشد؛ زیرا انسان مالک نفس و زندگی خود نمی باشد، مالک زندگی وى الله متعال است.
همچنان کشته شدن دیگر انسان هاى بیگناه به اثر انجام دادن حملۀ انتحاری، که از نظر اسلام گناه کبیره گفته شده است و استفاده از انسان که اشرف المخلوقات است به مثابه وسیلۀ جنگی، توهین به انسانیت شمرده می شود.
حمله انتحاری دو گناه دارد،یکى گناه خودکشی و دیگرى گناه کشتن انسان های دیگر. در این مورد در قرآن کریم، آیات،ارشادات و احکام صریح وجود دارد.
با آن که اسلام به عنوان کامل ترین دین ،تمامی امور زندگی انسانان را  در قرآن که کلام الهی و قانون زندگی بشری است و همچنان در چوکات شریعت اسلامی تعریف کرده است، معیار های جهاد را واضح کرده است مگر  هستند حلقاتی که  دین و شریعت را ابزار می سازند و از آن برای مقاصد سیاسی و گروهی شان استفاده می کنند و شنیع ترین اعمال را ضبخه دینی می دهند و از دید خود آن را توجیه می کنند.
ورنه حمله بر عبادتگاه یک اقلیت دینی که نظام اسلامی مکلف به دفاع از آٖنان است چگونه توجیه می شود و یا هم حمله بر یک زایشگاه و قتل عام بیماران در حالی زایمان و کشتار نوزدان، و کشتار نماز گزاران که در مراسم تشیع جنازه یک برادر مومن شان گرد آمده اند تا نماز جنازه او را که فرض از جانب خداوند حکیم است بجا آورند،چگونه می توان آن را عملی درچوکات دساتیر و توصیه های دینی تعریف کرد؟
اسلام دین مشوره، دعوت و تفاهم است،این دین انسان ساز است و برای بشریت جز نجات از گمراهی و رهنمایی به سوی خوبی و نیکی و دوری از بدی پیامدی دیگری ندارد.
آنانی که دین و شریعت را ابزار می سازند و اعمال زشت و شنیع را مانند انتحار و انفجار، قتل بیمار و نماز گذار را توجیه های دینی می دهند، در حقیقت با دین بازی می کنند  و آن را وسیله برای اهداف خود مبدل می کنند که این کار جز منافقت و دشمنی با دین و شریعت چیزی دیگر بوده نمی تواند.
گروه های هراس افگن باید بدانند که نمی توانمند خود را در عقب  القاب و شعار های اسلامی  پنهان کنند  و مردم را فریب دهند.
بهتر است که به  گفته و فتوای های علمای دین که از منابع و مراجع معتبر دینی صادر شده است گوش دهند و دیگر به نام انتحار، جهاد و یا شعار های دیگر مسلمان کشی نکنند.
افغانستان دار الحرب نیست، شاید چند روحانی قلابی در پاکستان که بیشتر وابسته به استخبارات کشور خود اند چنین یک فتوای کاذب داده باشند٫ مگر مراجع معتبر از مفتی اعظم سعودی تا جامعه الازهر در مصر، شورای علمای اندونیزیا،علمای ترکیه و اردن، اعضای شورای مسلمانان هند ومراجع دیگر به صراحت گفته اند که افغانستان دارالحرب نیست و جنگ در این کشور جایر نیست.
پس بهتر است که این گروه ها به خود آیند و با منطق فکر کنند.
به عملکرد شان یک بار دیگر نظر اندازی کنند و دریابند که برای چه می جنگنند و چرا خود ودین اسلام را که دین دعوت گر است به ابزاری مبدل کرده اند که از آن سازمان های استخباراتی و کشور های سود میبرند که با اسلام دشمنی دارند.
کشتار مسلمانان و انسان های بی دفاع جرم سنگین است که هرگزبخشش ندارد. تحلیل سیاسی