تبصره کابل ۹ ثور باختر
نهاد های جهانی نباید با اقدامات غیر متعارف، وضعیت در افغانستان را پیچیده کنند؛ تعامل با نظام موجود در این کشور، راه معقولی است که باید به آن تمکین کرد.
مبصر آژانس باختر می نگارد؛ اخیرا شورای امنیت سازمان ملل ، در باره افغانستان نشستی را برگزار کرد که با تصویب قطعنامه ی بیشتر سفارشی و توصیه گونه ، همراه بود.
با آنکه امارت اسلامی از هر نشست و راهکاری که بتواند برای آینده افغانستان و منطقه مفید باشد، استقبال می کند، مگر تاکید بر این است که باید به ارزش ها در افغانستان احترام گذاشته شود.
از طرف دیگر فضا داخل نشست، به گونه یی بود که نشان می داد، میان شرکت کنندگان توافق نظر وجود ندارد، شماری با دلایل ناموجه بر تنبیه و انزوا امارت اسلامی تاکید داشتند در حالی که شماری از نمایندگان کشورها، یگانه راه‌حل اوضاع کنونی افغانستان را تعامل و گفتمان می‌دانند و کار گیری از گزینه تعامل و گفتمان را برای حل مسایل مورد بحث مهم دانستند.
آنچه مهم است، این است که نهاد های جهانی به خصوص سازمان ملل که مسئولیت تامین نظم جهانی را دارد، باید بپذیرند که سیاست های ناکام نتیجه نمی دهد، دیکته و فشار از راه این سازمان ها، وضعیت را آشفته تر می کند و این سازمان ها باید اهداف و برنامه های شان را مستقلانه طرح و دنبال کنند. ابزار شدن برای قدرت های برزگ، به جز آن که از اعتبار این سازمان ها بکاهد، سود دیگری ندارد.
بهتر این بود که شورای امنیت سازمان ملل فعالتر و مثبت تر می بود و به جای سفارش و توصیه، وارد واقعیت ها در افغانستان می شد و بیشتر به حل آن مشکلات می پرداخت که از تحریم های بیجا و روش های نامناسب، عاید حال مردم افغانستان شده است.
واقعیت این است که نهاد های جهانی، در بسیاری مسایل منجمله مسئله افغانستان بیشتر به سیاست دیکته و منافع کشور های قدرتمند، اتکا داشته است، تا تمکین به واقعیت ها.
مردم افغانستان در جریان چهل و پنج سال گذشته، دچار درد و آلام بوده اند که با یک تجاوز خارجی آغاز شد و در وجود مداخلات و تجاوز های دیگر ، تشدید یافت. نهاد های جهانی کمتر به حال مردم ما و بیشتر به منافع ووضعیت کشور های قدرتمند منجمله کشور های متجاوز توجه داشته است، حتی با تصویب قطعنامه های سلیقه یی و فرمایشی به مجازات دسته جمعی مردم ما پرداخته شده است که چنین اقدامات نمی تواند بیان کننده موقف تعریف شده و حقوقی یک نهاد جهانی باشد.
تصویب قطعنامه ها و اتهام بندی ها در برابر نظام موجود در افغانستان، گره گشای مشکلات نیست، بل تداوم مشکلات است. این گونه قطعنامه ها به جای آنکه باب گفتگو و مذاکره را که دپیلماسی نوین جهانی به آن حکم می کند، مسدود می سازد، اندیشه سالم تعامل و همکاری را هم محدود میکند؛ در حالی که امارت اسلامی بر تفاهم و تعامل تاکید دارد و نشست های بین المللی بدون حضور نماینده امارت اسلامی نمی تواند جوابگو به چالش ها و دشواری های کنونی باشد.
نیاز است، برای حل دایمی مشکلاتی که میان امارت اسلامی و جامعه جهانی وجود دارد ، به اندیشه تعامل و همکاری که از سوی امارت اسلامی پیشکش شده است و همچنان به ارزش هایی که جامعه افغانی به آن باورمند است، احترام گذاشته شود. ختم تحلیل سیاسی
