از اختلاف به سوی اتفاق

کابل/ 7 حمل/ باختر

دراین مرحلۀ حساس و سرنوشت ساز روند صلح که توجه مردم افغانستان و جامعۀ جهانی به سوی نشست ترکیه در مورد صلح افغانستان، معطوف شده است، نیازاست که طرف های درگیر در منازعه از اختلاف به سوی اتفاق گام بردارند.

مفسر آژانس اطلاعاتی باختر به اهمیت اتحاد و اتفاق در این مرحلۀ نگاهی افگنده است و می نگارد:

اگر طرف های خارجی را کنار بگذاریم و طرف های افغانی درگیر در جنگ را به بررسی و تحلیل بگیریم، دو طرف اساسی وجود دارند: جمهوریت و امارت. پیش از همه ایجاب می کند که هر طرف در رابطه به روند صلح یک موقف و موضعگیری واحد داشته باشد و این مستلزم آن است که هر طرف باید در میان خود به یک اجماع در رابطه به صلح افغانستان برسد و بعد ازیک موقف واحد وارد گفت وگو با طرف مقابل شود. متاسفانه اکنون چنین چیزی به مشاهده نمی رسد.  آن چه به طرف امارت مربوط می شود، در رسانه ها همواره از اختلافات میان بخش های مختلف طالبان به ویژۀ میان قومندانان و مسوولان دفتر سیاسی آنان پخش شده است. گفته می شود که قومندانان طالبان مخالف روند جاری گفت وگوهااند و این امر می تواند رسیدن به یک توافق و همچنان در مراحل بعدی تطبیق این توافق را با مشکل جدی روبه رو کند.

آن­­‎چه به طرف جمهوریت مربوط می شود، در این طرف نیز یک اجماع قوی در رابطه به صلح در کشور وجود ندارد. همۀ آنانی که زیر چتر و بیرق جمهوریت گردهم آمده اند، تا کنون نتوانسته اند به یک اجماع برسند. هریک دیدگاه ویژۀ خودش را دارد و از آن دفاع می کند. اکنون ضرورت است که همۀ آنانی که خود را حامی و مدافع جمهوریت عنوان می کنند و ازامیتازات آن بهره می برند، در مورد روند گفت وگوهای صلح به یک دیدگاه واحد  و به یک موقف وموضعگیری واحد برسند و بعد از همین دیدگاه و موقف واحد، با طالبان گفت وگوها را آغاز کنند.

اگر ما به موضعگیری طرف های  جمهوریت و امارت نگاه کنیم، دیده می شود که میان این دو موضعگیری فاصلۀ بسیار زیاد وجود دارد. هر دوطرف از دوموقف متضاد صحبت می کنند و  دفاع می کنند. گاهی چنان به نظر می رسد که در وجود چنین اختلافات و فاصله، رسیدن به یک توافق ناممکن است. موقف جامعۀ جهانی نیز روشن نیست و چنین می نماید که جامعۀ جهانی هر دوطرف را به گونه یی حق به جانب عنوان می کند. هر چند در ا علامیۀ نشست ترویکا در مسکو  به صراحت گفته شده است که آنان از بازگشت دوبارۀ امارت طالبان حمایت نمی کنند. کشورهای منطقه نیز از بازگشت امارت طالبان پشتیبانی نمی کنند. مردم افغانستان نیز خواهان بازگشت امارت طالبان نیستند.

آن‎چه به جمهوریت مربوط می شود، جمهوریت نیز مشکلات ویژۀ خودش را دارد. اما آن چه پلۀ جمهوریت را سنگینی می بخشد، ارادۀ مردم در تعیین سرنوشت کشورشان است. در تاریخ بشریت بسیاری از جنگ ها به خاطربه دست آوردن قدرت صورت گرفته است. مسالۀ قدرت در جمهوریت به گونۀ بسیارخوب و عادلانه حل شده است. قدرت، امانت مردم است ومردم تصمیم می گیرند که این امانت را به کی بسپارد. جمهوریت روی انتخابات استوار است، انتخابات آزاد، عادلانه، شفاف و سراسری.

آن‎چه اکنون مهم است این است که باید هر دوطرف اختلاف را کنار بگذارند و روی نکاتی تمرکز نکنند که سبب ازدیاد اختلافات می شود؛ برعکس روی نکاتی تمرکزوتاکید کنند که سبب نزدیکی و اتفاق می شود. چنین موقف می تواند در رسیدن به صلح کمک کند.

ن.ش.