از هزار سم سمنگان که دارای قدمت تاریخی است،باید حفاظت شود

ایبک /  14  قوس  /باختر

هزار سم سمنگان یکی از قدیم ترین کانون تاریخی در جهان محسوب میشود که در حفظ این محل تاریخی باید توجه جدی صورت بگیرد.

  گزارشی در مورد تقدیم می شود:

هزار سم سمنگان در نشیب های شمالی کوه هندوکش بین دومرکز مهم بودائی یعنی بامیان نوبهار بلخ موقعیت داشت واز سطح دریا 3300 فت ارتفاع دارد. واز زمانهای کهن چهار راه مهم خط وسیرکاران های قدیم آسیایی میانه را تشکیل میداده است.

این شهرازیکسو درمعبر کاروان روچین ،بدخشان، تلقان، کندوز، بغلان، سمنگان ، بامیان، هرات، ایران، یونان وروم قدیم قرار داشت واز سوی دیگر در وسط راه کاروان روخوارزم ، باختر، ایبک، بامیان،کابل، پشاور، هندوستان موقعیت داشت.

قرار شواهد این راه همان راه معروف ابریشم که چین را به یونان وروم متصل می کرد، ازاین منطقه عبور میکرده است.

به اساس کاوش های باستان شناسی یی که ازطرف هیت ایتالوی در خزان 1961 در هزارسم بعمل آمده معلوم شد که این منطقه ودیگرمناطق همجوار آن (سلسله جبال هندوکش ) ده ها هزارسال قبل، انسانهادراینجا مسکون بودند

هیٔت باستان شناسان ایتالوی قدمت تاریخی افزارهای مکشوفه چقماقی را که از این ناحیه بدست آمده است نشانه های از زندگی عصر ( پلواستیون سن)     مربوط دوره قدیم حجر میدانند.

ازاینکه نئاندرتالهادردوران های کهن سنگی دیرین درآسیا وقسمت های مختلف جهان پراگنده بودند وبقایای آنان درجاوه، افریقا، وآسیا دیده میشودودرسالهای 39 – 198 توسط آالوکلادنیکوف، استخوان های کودک نئاندرتال را یک صد هزارسال قدمت تاریخی دارد درغاز تشیک تاش درجنوب ازبکستان کشف گردیده است.

 بادرنظر گرفتن مسافه غارتشیک تاش وغار قره کمر وهزار سم میتوان تخمین بزنیم که تا حدود یکصد هزار سال قبل نئاندرتالها در دامنه های  شمالی سلسله جبال هندوکش حیات بسرمی بردند ودر حقیقت هزار سم نیز یکی ازقدیم ترین کانون تاریخی در جهان محسوب میشود.

باستان شناسان فوق بعد ارزیابی همه جانبه نخستین کانون های اصلی شکارچیان این منطقه را درغارهای علیای ( هزارسم) تثبیت نمودند.

چنانچه افزارسنگی چقماقی بشکل تیغ های دو دمه وافزارنوک تیزوافزار کوچک نسبتا مدور دندانه دار که ازهزارسم بدست آمده است ومغاره های که درآن منطقه پهلوی هم قرار گرفته است گواه شیوه زندگانی یکجا نشینی شکارچیان این منطقه میباشد.

قرار معلوم بقایای سموچ های شکارچیان که درخط سیراصلی دریادر وادی هزارسم یعنی در جائیکه امروز احجار رسوبی وکتله های ریگی انرا فرا گرفته است مرحله دوم پناهگاه های این جماعت انسان را تمثیل می کند.

از اینکه این پناه گاه های سموچ متعدد تشکیل داده ( سم) مخفف سموچ میباشدازاین رو هزار سم را هزار سموچ میگو یند..

باستان شناسان ایتالوی در اثنای جستوجوی مقدماتی 1961 میلادی در هزار سم از نگاه بقایای ساختمانی به ساختمان های بر می خوردند که اسناد ومدارک گرانبهایی ازآن بدست می آمد.

چناچه باستان شناسان در جریان فعالیت مقدماتی شان به سه شکل اساسی ساختمانی برمی خورند.

نوع اول ، آن همان غار های علیایی هزار سم بود که انسان نئاندرال در آنها می زیسته است. که به عصرکهن سنگی دیرین مربوط می شود.

نوع دوم آن همان سموچ های تشکیل میدهند که در قسمت های تحتانی همین غار ها قرار گرفته است وسپس باستان شنان به کشف دیوار ها وساختمان های موفق میگردندکه بقایای اینها تصویری از شهرقدیم هزار سم را ترسیم می نمایند.

دیوار های این شهر تااز یک الی 20 متر بلندی دارد استعمال بلاک های بزرگ تقریبا برابر با یک تعمیر به نظر می رسدطول این بلاک از 20 الی 37 متر اندازه شده است.

 خرابه های هزار سم یک ساحه 335 هکتارزمین را دربر میگیرد که طول آن در قسمت شمال وحنوبی 700 متر وعرض آن در شرق وغرب 500 متر است.

این محل تاریخی ثبت و راجستر ریاست اطلاعات وفرهنگ ولایت سمنگان است. خالقیار