اخبارTOPتبصره و مرور بر مطبوعات

تبصره 

کابل/ ۹  حوت / باختر

از امضای توافق نامۀ دوحه یک سال سپری شد مگر این توافق نامه نتوانسته است جایش را تثبیت کند وممد صلح درافغانستان باشد.

مفسر آژانس باختر می نگارد؛ یک سال قبل از امروز دهم حوت سال پار توافق نامۀ صلح میان طالبان و امریکا در دوحۀ قطر به امضا رسید٬این توافق نامه نتیجۀ حدود دو سال مذاکره میان طالبان و امریکا بود و امضای ٖآن با عجلۀ تمام درست زمانی صورت گرفت که مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری امریکا به اوج خود رسیده بود و ترامپ رییس جمهوری پیشین امریکا خروج نظامیان امریکایی از افغانستان را برگۀ انتخاباتی خود کرده بود وبا وعدۀ خروج تمامی عساکر امریکایی ازافغانستان امید به این بسته بود که می تواند رای ملیون ها رای دهندۀ امریکایی را به دست می آورد.

جنگ افغانستان در امریکا٬ تعریف طولانی ترین جنگ خارجی این کشوررا گرفته است که امریکا در انجام آن موفق نیست٬ اندیشه پایان بخشیدن به این جنگ ایدۀ هر امریکایی است و ترامپ دانسته بود که با این برگه می تواند دلربایی کند و رای به دست آورد٬ سرانجام توافق نامۀ دوحه امضا شد مگر بعد معلوم شد که این توافق نامه٫ جز حاتم بخشی ها به طالبان چیز دیگری نیست.

از امضای توافق نامه میان طالبان و امریکا به جز از چند بند محدود آن دیگر هیج مفاد این توافق نامه عملی نشده است٬ مراحل خروج نیروهای امریکایی از افغانستان مطابق جدول زمانی٬ رهایی یک جانبه هزاران زندانی طالبان٬کاهش فشار های بین المللی بر طالبانی که پیش از این یک گروه تروریستی نامیده می شدند و آغاز گفت و گو های سیاسی میان نمایندگان دولت و طالبان٬ موارد عمدۀ تطبیق این توافق نامه است در حالی که  بخش اخیر‹مذاکرات سیاسی میان افغانان› هنوز هم پرچالش٬ بی نتیجه و شکننده است.

در توافق نامه کاهش خشونت و آغاز گفت و گو ها میان افغانان٬ حمله نکردن طالبان به شهر و شاهراه ها… موارد الزامی برای طالبان در این توافق نامه است مگر طالبان به جای کاهش خشونت و آغاز مذاکرات هدفمند برای حل معضل افغانستان٬  به همان راهکار و شیوۀ مختص به خود چسپیده اند که همانا سنت نامقدس جنگ است. این گروه، خلاف توافق نامۀ دوحه هم‌چنان به فکر تصرف و تسلط بر شهرها از راه جنگ است حمله بر شهرهای لشکرگاه‌٬ کندز٬ فراه٬ تالقان٬ غزنی… نزدیک شدن به شهر قندهار٬ فیض آباد بدخشان٬ میدان شهر… بمب‌گذاری در شهرها٬ ترور های هدفمند٬ ایجاد موانع در مسیر برنامه های انکشافی٬ ناامن کردن شاهراه ها… اندیشه ها و برنامه هایی است که طالبان بعد از توافق نامۀ دوحه به آن پیچیدند و ثابت کردند که به جز ادامۀ جنگ ایجاد رعب ووحشت بر راهکار دیگری اعتقاد و باور ندارند.

 طالبان متهم اند که بر خلاف توافق ‌نامۀ دوحه،‌ هم‌چنان رابطه‌شان را با شبکه‌های تروریستی، از جمله القاعده قطع نکرده‌اند و در جریان جنگ از آنان کمک گرفته اند و در کشتن نیروهای امنیتی و مردم ملکی در کنار طالبان بوده اند٬ طالبان در جریان مذاکرات صلح با حکومت افغانستان هم با سازمان‌دهی ترورهای پیچیده و هدفمند تلاش کرده اند که با زیر فشارگرفتن دولت٬ امتیاز گیری کنند.

طالبان از آغاز مذاکرات تا کنون٬ موضع واحد و ثابت در میز مذاکره نداشته اند٬ در میز مذاکره هم شیوۀ حمله و گریز را انتخاب کرده اند باری در میز مذاکره حاضر می شوند٬ مسئله یی را مطرح می کنند و بعد هم غایب صحنه می شوند٬ نه مذاکره را ترک کرده اند و نه آن را انکشاف داده اند٬ زمانی به میز مذاکره برمی گردند که دیکته  و یا توصیه یی دریافت می کنند٬ واقعیت این است که هیئت سیاسی طالبان صلاحیت تصمیم گیری نداشته اند.

مگر با پیشرفت های تازه در سطح ملی و بین المللی  به خصوص موضع حکومت جدید امریکا و ناتو در قبال افغانستان٬ حتا موضع گیری های کشورهایی که در اطراف طالبان اند٬این گروه را در وضعیت دشواری قرار داده است٬ امریکا بر بازنگری توافق نامۀ صلح با طالبان تاکید دارد٬ ناتو بیرون شدن در شرایط کنونی از افغانستان را فاجعه بار می خواند٬ روسیه٬ ایران و حتا پاکستان  تاکید کرده اند که برگشت امارت طالبان برای آنان قابل پذیرش نیست.

این پیشرفت ها و موضع گیری  در قبال طالبان می رساند که دیگر دوسیۀ امارت اسلامی طالبان بسته شده است و این گروه جز تسلیم شدن به واقعیت راه دیگری ندارند٬ طالبان در این مدت٬ هم به فکر مذاکره و دیپلماسی بودند، هم‌زمان مصروف حمله، تهاجم، ترورهای سازمان‌دهی شده و دیگر شگردهای تخریبی اند که در این چرخۀ زشت مردم ملکی قربانی شده‌اند٬ در حالی که در بحث سیاسی عدول کردن و امتیاز گرفتن یک اصل است مگر طالبان تنها به گرفتن امتیاز عادت کرده اند٬ مشکل در این است که روند صلحی که به تعقیب توافق نامه دوحه شکل گرفت شکننده است زیرا این روند با خشت کج بنا نهاده شده است و تا زمانی که بنیاد صلح٬ اساسی و محکم گذاشته نشود مشکل است از موفقیت این روند سخن گفت٬  زیرا در آن دولت مشروع افغانستان نادیده گرفته شده است.

در حال حاضر صلح و یا به تعریف دیگرگفت و گو های دوحه در یک مسیر انحرافی  قرار دارد و این نیاز است که برای موفقیت این روند یک مسیر درست و سهل باز شود وگرنه این گفت و گوها در جایی که آغاز شده بود در همان جا ایستاده خواهد ماند.  تحلیل سیاسی

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا