اخبارتبصره و مرور بر مطبوعات

تبصره

کابل/ ۱۳ حوت / باختر

ترور خبرنگاران و کارکنان رسانه یی در افغانستان  به عنوان یک تهدید دوامدار باقی مانده است٬ تسلیت گفتن و تقبیح کردن دیگر کافی است٬ مردم می خواهند که مسوولان با کار معنا دار وبا نتیجه در برابر این ناهنجاری ها و زشتی ها پاسخ گویند.

مفسرآژانس باختر می نگارد؛ در پی تیراندازی مهاجمان مسلح دیروز بر کارمندان اناث رادیو تلویزیون انعکاس در شهر جلال آباد، سه کارمند این رسانه کشته شدند و دو تن دیگر زخم برداشتند.

ترور سه کارمند رسانه یی درشهر جلال آباد نشان دهندۀ آن است که نه تنها خبرنگاران و کارکنان رسانه ها در افغانستان حتا خانواده های شان  با تهدید مواجه اند و برای رفع چنین تهدید ها کمتر کار شده است٬ هفتۀ گذشته تفنگ داران مسلح که گفته شده است مربوط به گروه طالبان بودند برخانوادۀ شهید بسم الله عادل ایماق٬ خبرنگارمحلی در غور که خود حدود دو ماه پیش در یک ترور هدفمند در شهر فیروز کوه جان باخت حمله کردند، به شمول  برادر سه عضو خانواده او را کشتند.

این در حالی است که در طول سال جاری خرشیدی شماری زیادی از خبرنگاران  در افغانستان در پی حمله های هدفمند در کشور کشته شده اند.

صفرمحمد اتل، مجری رادیو سمون در لشکرگاه، احمدخان نوید، مجری رادیو صدای غور در فیروزکوه، میر واحدشاه امیری، گزارشگر و شفیق ذبیح تصویربردار تلویزیون خورشید٬ ترور ابهام آمیز یما سیاووش مشاور رسانه یی دافغانستان بانک و دو همکار او در کابل، الیاس داعی، گزارشگر رادیو آزادی در لشکرگاه، ملاله میوند، مجری تلویزیون انعکاس و طاهرخان، رانندۀ این رسانه در جلال‌آباد٬ ترور رحمت‌الله نیکزاد تصویربردار آزاد (همکار با تلویزیون الجزیره و خبرگزاری اسوشیتدپرس) در غزنی٬ بسم الله عادل ایماق مدیر یک رادیو محلی در غور٬ بعد هم کشته شدن سه عضو دیگر خانواده او در شهر فیروز کوه٬ ترور داکتر خلیل نرمگو٬ داکتر طب و در عین حال فعال رسانه یی در بغلان و حالا هم کشتار دسته جمعی سه کارمند تلویزیون محلی  انعکاس در شهر جلال آباد٬ نمونه های از تحجر و بربریت است که در افغانستان در برابر خبرنگاران و کار کنان رسانه ها ادامه دارد.

 سازمان خبرنگاران بدون مرز در گزارش سالانۀ خود٬ افغانستان را در سال گذشته میلادی٬ مرگ بارترین کشور برای خبرنگاران قلمداد کرد٬ این نشان می دهد که کار خبرنگاری در افغانستان دشوار و خطرناک بوده است و خطرناک باقی مانده است و نگرانی خبرنگاران از عدم مصوونیت جانی و کاری شان به اوج خود رسیده است.

 در حالی که جامعۀ رسانه یی در افغانستان نگران وضعیت شان در ساحۀ کار٬ در شهر و خانه شان اند و انتظار دارند که مسوولان  در نظام و در نهاد های امنیتی با کار معنا دار و با نتیجه به داد آنان برسند٬ با تاسف مسوولان با گفتن تسلیت ویا صادر کردن اعلامیه در تقبیح چنین جنایات و تاکید بر تعقیب قضیه٬ اکتفا کرده اند که این گونه برخورد برای جامعۀ رسانه یی افغانستان به هیچ عنوان قابل قبول نیست٬ کارکنان رسانه ها می گویند که از چنین موضع گیری و تسلیت گفتن ها خسته شده اند.

آنان دلیل می آورند که در طول سال جاری و سال های گذشته شمار زیادی از خبرنگاران در کشور کشته شدند بر رسانه های زیای حمله شد٬ مسوولان همیشه از تحقیق قضیه٬ موظف کردن هیئت و تعهد بر همگانی کردن نتایج تحقیق سخن گفتند٬ مگر مردم از پیشرفت هیچ قضیه یی آگاه نشدند و در طول سال ها  به هیچ پروندۀ چنین جنایت ها رسیدگی نشد٬ یکی از دلایلی که به هراس افگنان و سازمان های تروریستی جسارت بخشیده است که خبرنگار کشی کنند٬ نادیده گرفتن جرم و جنایات است که در برابر خبرنگاران اعمال شده است 

همه می دانند که کشتار خبرنگاران ادامۀ جنایات نابخشودنی تروریستان در برابر مردم است که در تضاد با ارشادات دین اسلام، فرهنگ افغانی و روحیۀ صلح است٬این رویدادها بحران و جنگ موجود را دشوار و طولانی می‌ کند٬ مگر تنها این گفته ها کافی نیست برای مهارچنین زشتی ها  چه کار هایی شده است ؟

 دولت افغانستان٬ احزاب سیاسی و فعالان مدنی کشتار های هدفمند از ترور خبرنگار تا ترور عالم دین و یک فعال مدنی و یا سیاسی را به طالبان نسبت می دهند٬ طالبان هم نقش شان را در چنین   ترور ها رد می کنند٬ مگر مسوولان نهاد های امنیتی طالبان را به کتمان واقعیت ها هم متهم می کنند.

اگر طالبان در این ترور نقش ندارندو اگر دولت متعهد به پیگیری این گونه قضایا است مگر به عاملان این جنایات دسترسی ندارد بهتر است که نهاد معتبر بین المللی چون سازمان ملل و یا سازمان همکاری های اسلامی  در این خصوص وارد عمل شوند و در شناخت و کیفر رساندن عاملان این گونه جنایات مردم افغانستان را همکاری کنند٬ آن وقت است که مردم خواهند دانست که طالب چه کرد و داعش چه کرد.

مسوولان نظام باید بدانند که توطیۀ خطرناک علیۀ آزادی بیان و آزادی رسانه‌ها در جریان است٬ هدف اولی و آخری این توطیه٬ خاموشی صدای رسانه ها است که دولت آن راتلاش برای خاموشی صدای جمهوریت تعبیر کرده است بدون شک٬ نه نظام و نه مردم  تسلیم چنین یک راهکار نامیمون خواهند شد کارکنان جامعۀ  رسانه یی افغانستان که هر روز در غم و ماتم یک عضو از جامعه به سر می برند انتظار دارند که مسوولان به جای جلسات و یا هم اعلامیه های نمادین٬ وقت و انرژی شان را در کشف چهره های نقاب دار مصرف کنند که مسوول ریختاندن خون خبرنگار٬ فعال مدنی و یا هم عالم دین و یا کارکن نظامی اند٬ وقت آن رسیده است که نقاب از چهره این جنایتکاران دور کرده شود که مردم دشمن شان را بدانند٬ تا باشدقتل‌های زنجیره‌ یی خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ یی متوقف شود.

 تحلیل سیاسی

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا