اخبارتبصره و مرور بر مطبوعات

تبصره

کابل/ ۲۲جوزا/ باختر

توافق صلح میان جناح های درگیر یگانه راه عملی و سودمند برای پایان جنگ در کشور است که باید به آن تمکین کرد.

مفسر آژانس باختر می نگارد؛ ذبیح الله مجاهد سخنگوی طالبان اخیراً به «فارین پالیسی» گفته است: «ما دو هدف عمده داریم، اولی این است که همۀ نیروهای خارجی باید افغانستان را ترک کنند و دومی که بسیار مهم است، این است که ما باید یک دولت اسلامی را تشکیل دهیم که شامل همه افغانان باشد… نیروهای خارجی خارج می شوند، هدف دوم ما باقی می‌ماند و آن ایجاد یک دولت اسلامی در افغانستان است و اگر به آن دست پیدا نکنیم، مجبور خواهیم شد که تا رسیدن به این هدف خود به جنگ ادامه دهیم.»

این گفته ها درست زمانی بیان شده است که رییسان هیئت‌های مذاکره ‌کنندۀ دولت و طالبان در قطر بعد از دیداری که سه روز قبل داشتند، در مورد تسریع مذاکرات توافق کرده ‌اند، مگر گفته های ذبیح الله مجاهد که بیشتر رویدادهای جنگی به نفع طالبان را برای رسانه ها بازگو می کند، عکس عملکرد هیئت سیاسی این گروه  در دوحه را بازتاب می دهد که ظاهرا بر حل معضل افغانستان از مسیر سیاسی تاکید دارند.

آنچه مهم است، برداشت افغانان از پیشرفت و تحولاتی است که در چهل سال گذشته در کشورشان اتفاق افتاده است، خارجیان به نام های مختلف وارد افغانستان شدند برای آمدن و رفتن شان بهانه و دلیلی تراشیدند، مگر با این آمد و رفت ها، یک مسئله واضح شد که آنان در محور منافع خود آمدند و با ختم منافع شان رفتند، در حالی که در این آمد و رفت ها این افغانان بودند که قربانی دادند و کشورشان ویران شد؛ شرایط برای ما درس های زیادی آموخته است، مگر با تاسف ما افغانان بوده ایم که از شرایط و روزگار نیاموخیم و همچنان دشمن جان خود، مردم و کشور خود استیم.

منافع متضاد میان افغانان باعث شده است که با وجود تلاش‌ها و گفت وگوها در زمینۀ تامین صلح در کشور، فاصلۀ رسیدن افغانستان به صلح زیاد است.

مذاکرات دوحه ماه ها است که آغاز یافته است، با آن که هنوز هیچ پیشرفت ملموسی در آن حاصل نشده است، اما نفس برگزاری این نشست می تواند بیان کند که اندیشه برای اعادۀ صلح در کشور وجود دارد و اگر با کنایه گفتن ها، حاشیه روی ها و وقت کشی همراه نباشد، این گفت وگوها برای ایجاد یک آیندۀ با ثبات امید وارکننده است.

امید است که طالبان همانند مردم و دولت افغانستان به این نتیجه برسند که جنگ جاری، برنده ندارد و هیچ راهی جز سازش و صلح نیست، فراموش نشود که ما با رهایی از سیطرۀ ارتش سرخ به زودی در دام نیروهای دیگر خارجی که به نام مبارزه با هراس افگنی به افغانسنتان آمدند، افتادیم، مشکل در این است که ما برای خود و کشور خود اجماع و برنامه نداشتیم و به گونه یی کار کردیم که مداخلۀ بیرونی در افغانستان، توجیه پذیر شد.

حالا که نیروهای خارجی آهنگ سفر دارند، و می گویند: افغانستان را ترک می کنند، مگر برنامه هایی را همگانی کرده اند که نشان می دهد برای نظارت و یا بهتر بگویم برای مداخله های بعدی شان در افغانستان در پی توجیه سازی و بهانه اند، امریکا واضح کرده است که برای نظارت از افغانستان از پایگاه های هوایی در اطراف این کشور کار خواهد کرد و اگر ضرورت شود، دست به حمله های هوایی خواهد زد و در نهایت راه را برای حضور دوبارۀ خود در افغانستان جستجو خواهد کرد.

عملکرد امریکا در قبال عراق می تواند مثال خوب باشد، امریکا باری تمامی نیروی خود را از عراق بیرون کشید، مگر با پیشرفت سریع داعش در این کشور، با نام و توجیه دیگر دوباره وارد آن کشور شد و تا امروز به حضور خود در عراق ادامه داده است.

طالبان به جای کوبیدن بر طبل جنگ بهتر است، به نیات و برنامه های خارجی رسیدگی کنند، پاکستان سال ها از  طالبان به نام جهاد حمایت کرد، مگر حالا که امریکا از افغانستان خارج می شود. برای ایجاد پایگاه برای امریکا چراغ سبز نشان می دهد، این کار به جز تعهد به ادامۀ جنگ و تخریب افغانستان توجیه دیگری ندارد.

افغانان اگر دولتی اند و یا طالب، باید درک کنند که هیچ اولویتی برای افغانستان، فراتر از امنیت، ثبات، حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، استقلال و اقتدار مردمی وجود ندارد، ما باید کاری کنیم که تعهد ما را به منافع ملی ثابت کند و منافع ملی، خط سرخ ما در تعامل با کشورهای دیگر باشد.

باید از روند صلحی که در دوحه ایجاد شده است، حمایت کرد و نباید با ادبیات پرخاشگرانه و جنگ طالبانه فضا را مکدر کرد، اگر تا دیروز دولت به وابستگی بیرونی متهم بود با خروج نیروهای خارجی این اتهام دیگر کار ساز نیست، مهم است که دیگران نیز در پی استقلال خود باشند و ثابت کنند که رویکرد آنان دنباله روی نیات کشورهای بیگانه نیست.  

محمداشرف غنی؛ رییس جمهوری اسلامی افغانستان هم در رابطه با پیامدهای خروج قوای خارجی از افغانستان گفته است: «این فرصتی برای استقلال، خودکفایی و بی طرفی افغانستان است و از این پس کابل با استفاده از بستر و زمینه یی که این رویداد فراهم می کند، سیاست سنتی بی طرفی خود نسبت به مسایل منطقه یی و بین المللی را دوباره احیا خواهد کرد.»

امید است که طالبان نیز به این نتیجه برسند که توافق صلح با مردم تنها راه عملی و سودمند برای پایان جنگ در کشور است و دیگر زمان  دیکتاتوری و زورگویی نیست، فقط دل مردم را به دست آوردن، شیوۀ حکومت کردن در کشور است و این حمایت مردمی است که قدرت پایدار نظام ها را تضمین می کند. تحلیل سیاسی

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا