تبصره

کابل/ ۸ حمل/ باختر
سازمان غدایی جهان وضعیت بشری در افغانستان را نگران کننده می داند وبرای فراهم آوری غذا برای حداقل نصف از جمعیت افغانستان، خواستار هزینۀ بیشتر پولی از سوی جامعۀ جهانی شده است.
مبصر آژانس باختر می نگارد؛ سازمان غذایی جهان می‌گوید که با کمبود بودجه در زمینۀ رسانیدن کمک به نیازمندان در افغانستان روبرو است، این سازمان هشدار داده است اگر خواست‌های مالی این برنامه هر چه زودتر از سوی تمویل کنند‌گان جهانی تامین نشود، ممکن است آنان کار شان را در افغانستان متوقف کنند.
سازمان غذایی جهان می گوید؛ «بیش از نیمی از مردم افغانستان به کمک‌های غذایی بی‌درنگ نیاز دارند. از سویی هم، کمبود بودجه تهدیدی برای توقف فعالیت‌ها است.»
این فراخوان درست زمانی مطرح می شود که پیش از این نهاد های وابسته به سازمان ملل از مصرف چند ملیارد دالری در بخش کمک های بشری به افغانستان سخن گفته اند در حالی که وضعیت بشری در افغانستان همچنان شکننده و نگران کننده باقی مانده است.
این که سازمان غذایی جهان برای تهیه غذا حداقل برای بیست وسه ملیون انسان در افغانستان فکر می کند وبرنامه ریزی می کنند، یک حرف نیک و در خور ستایش است وبدون شک سازمان غذایی جهان این بار نیز مشکل به میان آمده را حل خواهد کرد.
مگرآنچه برای افغانان مطرح است، نحوۀ مصرف ملیارد ها دالری است که از سوی جامعه جهانی غرض کمک با بحران انسانی در افغانستان هزینه شده است، درخواست مکرر پول از جامعۀ جهانی و این که با وجود پرداخت ملیارد ها دالر هنور هم در وضعیت زندگی مردم افغانستان تغییری به میان نیامده است، طبعا کشور های کمک کننده را ناامید می کند.
نحوۀ مصارف پول هایی که به نام مردم افغانستان جمع آوری می شود، سوال برانگیز است به همین دلیل است که امارت اسلامی از نهادهای جهانی می‌خواهد که کمک‌های انسان دوستانه از بهر شفافیت باید از سوی نهادهای داخلی کشور مصرف شود.
اگر این کار شود بخش زیادی از این پول ها در مسیر درست تری هزینه خواهد شد، زیرا در مصارف اداری ومصارف داخلی نهادهایی که امور کمک رسانی برای نیازمندان را مدیریت می کنند، کاهش به میان می آید.
از دید مسوولان نهاد های حکومتی در افغانستان، کمک‌های انسان دوستانه جهانی در صورتی می‌تواند در بهتر شدن اوضاع اقتصادی کشور موثر باشد که این کمک‌ها از سوی نهادهای داخلی به نیازمندان رسانیده شوند، زیرآنان می‌دانند که کی‌ها نیازمند استند و از توزیع‌های خود سرانه جلوگیری می‌شود.
حرف دیگر این است که نهاد های بین المللی باید برای حل مشکلات مردم افغانستان، برنامه های کوتاه مدت، طویل مدت ودراز مدت شان را داشته باشند و آن را در هماهنگی با نهاد های اداری افغانستان طرح کند، کمک های را که سازمان ونهاد های بین المللی انجام می دهند برای مدت کم می تواند مشکل مردم را حل کند مگر آنان را از وابستگی به کمک های بیرونی رهایی نمی بخشد در حالی که کمک های جهانی به دلایل گونه گون هر لحظه می تواند کاهش یابد و یا هم کاملاً قطع شود.
از دید اقتصاد دانان؛ کمک‌های خارجی جاگزین موقت برای دور کردن مشکلات است اما برای حل دایمی مشکلات مردم از ناحیه مواد خوراکی وسایر ضروریات اولیه، باید با برنامه های بنیادین وارد عمل شد و پول هایی را که جامعه جهانی در این مدت کمک کرده است در کنار رسیدگی به ضروریات اولیه مردم، می شد از آن در ساختار برنامه بنیادی زراعتی هم کار گرفت که این کار نشده است، معلوم می شود که نهاد های بین المللی تنها به مشکل همان روز اتکا دارند نه به فردا و فردا های دیگر.
کمک‌های جامعه جهانی تنها راهگشای مشکلات آنی می باشد، باید برای توسعه و دوری تدریجی از این گونه مشکلات برنامه ریزی شود.
در حالی‌که عوامل اصلی توسعه اقتصادی تمرکز بنیادین بالای تقویت سکتور خصوصی، انجام اصلاحات ساختاری، تمرکز بالای توسعه روستایی و مدیریت سالم اقتصادی می‌باشد و نقش کمک‌های جهانی تنها تکمیل‌کننده روند توسعه اقتصادی به‌شمار می‌رود.
از دید مردم، بخش زیادی ازکمک‌های مالی جهانی در افغانستان مبتنی بر انگیزه‌های سیاسی صورت گرفته است و همواره تلاش شده است که این کشور وابسته به کمک های بیرونی باشد.
امید جامعه جهانی باید در کنار کمک های آنی با مردم افغانستان در فکر پروژه های بنیادی وتوسعه روستایی در این کشور نیز باشد تا افغانستان به گونۀ تدریجی از وابستگی به کمک های بیرونی رهایی یابد. تحلیل سیاسی