پدربی سوادی در پکتیکا بار دروس وتعلیم دخترانش را به دوش می کشد

شرن/ ۱۳قوس/ باختر
پدری در پکتیکا که خود از نعمت سواد بی بهره است، برای اینکه دخترانش مکتب بروند سختی های زیادی می کشد.
میاخان  با طی کردن دوازده کیلومتر راه ، روزانه سه دخترش را با موتر سایکل به مکتب می رساند و ساعت ها هم در برابر مکتب می نشیند تا آنان را دوباره به خانه در حومه شهر شرن برساند.
اومی گوید٬ مزدوری می کند تا برای دخترانش زمینه درس خواندن را فراهم کند.
میاخان به آژانس باخترگفت ازاینکه داکتر زن در پکتیکا کم است، رنج می برد و می کوشد تا دخترانش روزی داکتر شوند و زنان  ومردان غریب و دردمند را درمان کنند.
اوگفت: «مکتب نخوانده ام مزدورکاری می کنم ، درس خواندن دخترانم برایم مهم است ما در پکتیکا داکتر زن کم داریم ؛ بزرگترین آرزویم این است تا روزی دخترانم داکتر شوند زنان و مردان غریب را درمان کنند.»
میاخان می گوید که ازاینکه روزانه ساعت ها وقتش را صرف انتظار در برابر مکتب دخترانش می کند ، خسته نمی شود برعکس این کار باعث خورسندی او می شود.
دختران میاخان در مکتبی که ازسوی کمیته سویدن در شهر شرن مرکز پکتیکا ساخته شده است درس می خوانند.
دو دختر این مرد فقیر دانش آموز صنف ششم اند و دختر خرد تر هم درصنف پنجم درس می خواند.
روزی، دختر بزرگ میاخان دانش آموز صنف ششم است.
اوگفت: «پدرم سواد ندارد و مشکل زیادی در زندگی کشیده است. دوست دارم روزی داکتر شوم و به لبان پدرم خوشی و به زندگی اش آسایش بیاورم و همچنان زخم مردم غریب خود را درمان کنم.»
روزی می گوید٬ جایی که زند گی می کنند مکتب دخترانه در آن وجود ندارد اگر پدرش به داد آنان نمی رسید هرگز نمی توانستند مکتب بخوانند.
وضع حاکم اجتماعی وتهدید گروه های هراس افگن دربخش هایی از افغانستان باعث شده است تا دختران کمتر مجال ظاهر شدن در انظارعامه و رفتن به مکتب ، پوهنتون و محل کار داشته باشند. پکتیکا هم یکی ازاین مناطق است. دراین ولایت علی رغم موجودیت صد ها هزار دختر واجد شرایط به مکتب تنها دست کم بیست هزار تن آنان مجال رفتن به مکتب یافته اند؛ به این خاطر هم اکنون انگشت شمار مکتب دخترانه درین ولایت شرقی وجود دارد.
میزان معلمان زن در پکتیکا اکنون هم به صد تن نمی رسد و سالانه کمتر از صد دختر از مکتب های آن فارغ می شوند. /ابوی