رسیدگی به حوادث ناگوار طبیعی، به رویکرد راهبردی نیاز دارد

کابل/ ۷ سنبله/ باختر
در چند روز اخیر درشماری ازولایت های کشور درپی بارندگی های شدید، سیلاب ها سرازیر شد و به مردم تلفات جانی و خسارات هنگفت مالی به بارآورد.
محمد اشرف غنی،درپیامی با متضرران ابراز همدردی وغمشریکی کرد و به نهادهای مسوول وظیفه سپرد که به آسیب دیدگان کمک های عاجل برسانند.
مفسر آژانس باختر به این موضوع پرداخته است ومی نگارد:
تردیدی وجود ندارد که متضرران وآسیب دیدگان به کمک های عاجل نیاز دارند. با خانواده هایی که عزیزان و نزدیکان شان را ازدست داده اند، باید بدون تاخیرکمک های همه جانبه صورت بگیرد، همچنان به درمان زخمیان این رویدادها پرداخته شود و با آنانی که خانه های شان تخریب شده است و بی سرپناه شده اند، در فراهم کردن سرپناه اقدام  فوری شود.
این بُعد بشری وعاطفی این حوادث ناگوار طبیعی است و باید به آن پرداخته شود. اما نهادهای مسوول نباید تنها روی همین یک بُعد بشری تمرکز واکتفا کنند. این اولین بارنیست که چنین یک تراژیدی رخ می دهد و بدون شک، بار آخر نیز نخواهد باشد.
افغانستان در جغرافیه یی قراردارد که هر لحظه احتمال وقوع حوادث ناگوار طبیعی در آن وجود دارد. افغانستان،کوهستانی‌ست واحتمال وقوع زلزله های خطرناک وسرازیرشدن سیلاب ها دراین کشورخیلی زیاد است. با در نظرداشت این ویژگی جغرافیه یی افغانستان، ما در برخورد با حوادث ناگوار طبیعی به یک رویکرد راهبردی نیاز داریم.
وقتی ما از رویکرد راهبردی در رابطه به حوادث ناگوار طبیعی صحبت می کنیم، باید روی دومساله تمرکز کنیم: اول، تجهیز اداره هایی که مسوولیت پیش گویی وضع جوی درکشور را دارند. متاسفانه، این نهادهای ما آن‌چنانی که باید مجهز باشند، نیستند و توانایی وظرفیت پیش گویی وقوع حوادث ناگوار طبیعی در همۀ ولایت ها و  ولسوالی های کشور را ندارند. امروز تکنالوژی خیلی پیش رفته است و کشورهای مختلف جهان به ویژه،کشورهای پیشرفتۀ صنعتی وسایل و تجهیزاتی تولید می کنند که به وسیله آن ها می توان وقوع چنین حوادث را پیش بینی کرد. آشکار است که ما نمی توانیم از وقوع حوادث طبیعی جلوگیری کنیم، این ناممکن است، اما با پیش بینی آن ها و خبرکردن مردم، می توانیم کم از کم تلفات جانی و خساره های مالی را تا حدی کاهش بدهیم. حکومت باید در مورد تجهیز این اداره ها و نهاد ها به گونۀ عاجل اقدام کند و اگر بودجۀ ملی ظرفیت وگنجایش خریداری وسایل و تجهیزات پیش رفتۀ پیش گویی هوا و حوادث طبیعی را ندارد، باید از نهاد های بین المللی یی که دراین عرصه کار می کنند، کمک خواسته شود. این وسایل باید هم در کابل و هم در همۀ ولایت های کشور وبه ویژه در مناطقی که احتمال وقوع چنین رویدادها بیشتر است، نصب و جابه جا شود. در این مورد هیچ گونه تاخیر و تعلل قابل تحمل و پذیرش نیست.
مسالۀ دوم عبارت است از اعمار خانه های خودسر. متاسفانه، در سال های اخیر در پی تغییرات جوی وخشک سالی های متواتر، مردم در جاهایی به اعمار خانه ها پرداختند که همین چند سال قبل در آن ها آب جاری بود.به گفتۀ معروف؛ درجویی که یک بار آب رفته باشد، زمانی باز در آن آب جاری خواهد شد. این خانه ها بدون در نظرداشت معیارهای بسیار ابتدایی انجنیری اعمارشده است. در این امر هم مردم مسوولیت دارند، هم نهادهای مربوط دولتی وهم مافیای زمین که با غصب دشت ها و دره ها، مردم را به اعمار خانه های مسکونی درچنین ساحات خطرناک تشویق وترغیب کردند. نهاد های مربوط دولتی باید جلوغصب زمین را بگیرند، با غاصبان برخورد جدی قانونی کنند و بعد ازاین به مردم اجازه ندهند در ساحاتی که تحت خطر احتمالی سرازیرشدن سیلاب ها قرار دارد، خانه بسازند و برای خود سرپناه تدارک کنند. همچنان به خاطر جلوگیری ازوقوع حوادث ناگوار، نهاد های مربوط باید همۀ خانه هایی راکه به گونۀ خودسر اعمار شده است، در تمام کشورسروی کند و اگر احتمال وقوع حوادث ناگوار در ساحاتی که چنین خانه ها ساخته شده است، وجود داشته باشد، باید پیش ازپیش به مردم بگویند و آنان را از احتمال بروز یک فاجعه، هشدار دهند و تشویق کنند که در یک جای مصوون برای خود خانه و کاشانه بسازند.
ن.ش.