کابل باختر 7 میزان
22 سال از مرگ عبدالقهار عاصی یکی از فعالان شعر افغانستان دردهه شصت و اوایل دهه هفتاد خورشیدی می گذرد.
عاصی شاعر درد مند و اهل صراحت بیان بود او غالباً درگیر حوادث و اتفاقاتی بود که در کشور رخ میداد هرگزعاصی از حوادث و رویداد های که در کشورش رخ می داد با سکوت نگذاشت شعر هایش حکایت گر خوب از طبع عصیان گر اوست عاصی ملایمت های روزگار را گاه در الفاظ و گاه با صراحت شاعرا نه بیان می کرد.
عاصی را اکثراً شاعر هنجار شکن نیز گفته اند به همین دلیل گفته اند کمتر می توان سرود های این شاعررا به هنجار های معمول وفا دار دید.
زندگی نامه عاصی همانند ده ها شاعر ، نویسنده وادیب این سرزمین سوگنامه است ، سوگنامه ای که برگش نفرین به جنگ ونفرت بر مجریان آن دارد .
به تباهی ، زنده زنده کشتن ها ، زنده زنده آبادی ها را ویران کردن یا گهواره فرهنگیان ، نویسند گان وادبا را به شهر ارواح تبدیل کردن ، همه تحفه ای از جنگجویان به مردم است .
درچنین وضعیتی عاصی درسال 1371 خورشیدی جامه سفربست بازن ودخترش مهستی راه ایران درپیش گرفت ، درمشهد رحل سفر افگند ، پس از اقامت کوتاه واجازه نیافتن برای بودن درمشهد از سوی مقامات ایرانی درسال 1373شاعر آواره ، نومیدانه از راه هرات وارد کابل شد .
هنوز چندی نگذشته بود انفجارخمپاره ای 7 میزان 1373 خورشیدی درکارته پروان جان او را گرفت وخبرمرگ شاعر آواره وناامید کشور درهمه جا پخش شد.
عاصی مُرد ولی ، مقامه گل سوری ، لالایی برای ملیمه ، دیوان عاشقانه باغ ، غزل من وغم من ، تنها ولی همیشه ، از جزیره خون، از آتش از ابریشم ، شش مجموعه شعری عاصی، از عاصی شعر های ناچاپ شده نیز برجای مانده است.
لعنت برجنگ ، یادت گرامی باد عاصی !
