درافغانستان معمول چنان بوده است تجلیل در مناسبت های ملی و بین المللی از دست آورد ها یاد گردیده و راهکارها نیز به خاطر ادامه دست آوردها ارایه شده است.
اما در مورد سواد آموزی از چندی به این سو به نحوه سکوت مستولی گردیده و حتی برگزاری برای توزیع تصدیقنامه های فارغان کورسهاي سواد آموزی هم چنان رونقی که داشت، ندارد.
این موضوع می رساند که گویا نیاز برای با سواد سازی افراد جامعه پایان یافته است.
در حالیکه واقعیت به گونه ای دگری می باشد هنوز در اکثر ادارات دولتی حتی در معینیت سواد حیاتی که موظف در راستای با سواد سازی افراد محروم از سواد در کشور می باشد، مستخدمانی وجود دارند که از سواد بهره مند نیستند و هنوز نیاز برگزاری کورسهای سواد آموزی در ادارات دولتی مرفوع نشده است.
تجلیل از روز جهانی سواد آموزی در چنین شرایطی مستلزم گفتنی نیست، بل مستلزم کار عملی و راهکار های می باشد که به اساس آن حداقل شماری را با سواد ساخت و مرض روبه شیوع محرومیت از سواد را دور ساخت. اکثریت کارشناسان فقر، بیکاری و اقتصاد ویران خانواده ها را از جمله عواملی می شمارند که به این روند تاثیر گذار می باشد اما اگر باز هم مانند گذشته در ادارات دولتی، نهادهای اجتماعی و فرهنگی برای با سواد سازی مستخدمين آنها کورس های پیگر سواد آموزی برگزار گردد تا ریشه ای این میراث جنگ از ادارات دولتی، نهاد های اجتماعی و فرهنگی برچیده شود.
به هر صورت جمهوری اسلامی افغانستان، در راس حامد کرزی رییس جمهوری اسلامی افغانستان پیوسته بر آموزش و پرورش و گسترش مبارزه با بی سوادي تاکید کرده و نهادهای دولتی نیز گامهای را برداشته اند، اما اگر این گام ها پیگر باشند ممکن روزی جامعه ازین مشکل نجات یابد.
