ازکاهش خشونت‎ها تا توقف درگیری‎ها

 کابل/ ۴حوت/ باختر

 توقع و آرزوی مردم افغانستان این بود که توافق نامۀ امضاشده میان ایالات متحدۀ امریکا و طالبان سبب کاهش خشونت‎ها و بعد هم توقف کامل درگیری‎ها شود؛ اما متاسفانه چنان نشد و خشونت‎ها بیش از پیش افزایش یافت و دامنۀ درگیری‎ها نیز گسترش یافت.

مردم افغانستان، به ویژه آنانی که با سیاست سروکاری ندارند، قربانیان اصلی این درگیری‎ها و خشونت‎ها اند.

مفسر آژانس اطلاعاتی باختر این موضوع را به بررسی گرفته است و می نگارد: انفجار دیروز در چهارراهی برکی باردیگر نگرانی جدی مردم به ویژه کابلیان را برانگیخت. در ویدیوی این انفجار دیده می شود که دو کودک درحالی که زخم برداشته اند، گریه می کنند و مادر مادر فریاد می زنند؛ مادرشان نیز زخم برداشته است و درحال بی هوشی روی سرک افتیده است.

این گریه ها، فریادها و ناله های کودکان وحشت زده و مادر مادر گفتن آنان، اشک را ازچشم های همۀ آنانی که کوچکترین صلۀ رحم و عاطفۀ بشری دارند، جاری کرد، همه گریستند و اشک ریختند و برعاملان این جنایت نفرین گفتند.

این تنها یک نمونۀ کوچکی از وحشت جاری درکشوراست، وحشتی که جز ریختاندن خون بی گناهان، پیامد دیگری ندارد. مردم جنگ زدۀ افغانستان برای گفت وگوهای صلح دردوحه امیدهای زیادی در دل های شان پرورانیده بودند وانتظار داشتند که با امضای توافق نامۀ صلح میان امریکا و طالبان خشونت ها در کشور کاهش یابد و بعد هم به توقف کامل درگیری ها در افغانستان منتج شود. این توقع و انتظار مردم افغانستان به حقیقت نپیوست و خشونت ها و درگیری ها مانند قبل و حتا به مراتب بیشتر از آن، ادامه دارد. این امر مردم افغانستان را به روند کنونی گفت و گوهای صلح ناامید و دلسرد کرده است. دور دوم گفت و گوهای صلح میان هیئت های جمهوری اسلامی افغانستان و طالبان تاکنون از سرگرفته نشده است. هیئت گفت و گو کنندۀ طالبان به دلیل های نامعلومی میز مذاکره را ترک کرده اند و در سطح منطقه و جهان به سلسلۀ مانورهای دیپلماتیک پرداخته اند؛ اما در داخل افغانستان خشونت ها را افزایش داده اند.

هیئت جمهوری اسلامی افغانستان نیز در یک حالت نامعلومی در دوحه به سر می برد و منتظر هدایت رهبری دولت جمهوری اسلامی افغانستان است که به کابل برگردد و یا منتظر بازگشت طالبان به میزه مذاکره، بماند.

این یک واقعیت است که اکنون بهترین فرصت مناسب تاریخی برای پایان دادن به جنگ طولانی در کشور و رسیدن به صلح پایدار و باعزت فراهم شده است و نباید این فرصت هدررود. کارشیوۀ پیش برد گفت وگوهای صلح تصویب شده است و اکنون وظیفۀ طرفین است که باید روی اجندای گفت وگوهای صلح به توافق برسند.

می پذیریم که رسیدن به توافق روی اجندای گفت و گوهای صلح کاری‎ست سخت و دشوار؛ اما ناممکن نیست. اگر ارادۀ قوی ملی برای رسیدن به صلح وجودداشته باشد، بدون تردید می توان روی همۀ مسایل جنجالی بحث کرد و به یک توافق رسید. خواست جدی و مبرم مردم افغانستان کاهش خشونت‎ها و توقف کامل درگیری ها در کشور است. بدون کاهش خشونت ها و توقف درگیری ها نمی توان گفت و گو های صلح را به سرمنزل مقصود رسانید.

ن.ش.