تبصره

کابل/ ۷ حوت/ باختر
نهم حوت «روز ملی حمایت از نیروهای امنیتی و دفاعی» در افغانستان است.
حمایت از راد مردانی که پاسبانان واقعی مردم و کشوراند حماسه و افتخار می آفریند که ارزش ها در کشور نابود نشوند.
مفسر آژانس باختر می نگارد؛ نهم حوت در تقویم افغانستان جایگاه ویژه دارد، همه ساله مردم ما در این روز به درایت و شجاعت آنان تعظیم می کنند که پاسبانان واقعی و مستقیم این آب و خاک استند. در برابر آتش و گلوله سینه سپر می‌کنند که مردم و کشور شان در آرامش به سر ببرند. آنان استند که ما استیم، شجاعت و جانفشانی این نیروها بالاتر از هر تعریفی است که برای این قهرمانان بیان شده است، با افتخارمی توان گفت؛ با آن که میان مردم، سیاست ورزان، رسانه و اقشار دیگر،مسایل اختلافی زیادی وجود دارد مگر در این میان، چیزی که بر آن اجماع همگانی است دید مثبت و فعال نسبت به نیروهای دفاعی و امنیتی است و همه در حمایت از این نیروها اتحاد نظر دارند، پس این نیروها بخشی از هویت ما در تعریف وحدت ملی اند.
احساس و برداشت مردم از نیروهای دفاعی – امنیتی واضح و آشکار است امروز اگر حرف از امنیت نسبی در کشور است، اگر دروازۀ مسجد و مدرسه، مکتب و پوهنتون به روی نماز گزار و دانش آموز باز است، اگر امروز حرف از حکومت کردن ووزارت کردن و کار کردن در نهاد های دولتی و یا هم حرف از حکومتداری است و اگر حرف از بازساری و عمران زده می شود، افتخار اول و آخر آن به همین نیروها برمی گردد،آنان اند که در کوهپایه ها و دشت ها، دور از زن و فرزند، خانه و کاشانه شان در سنگر و پاسگاه خفته اند که ما آرام باشیم.
واقعیت این است که آنان حماسه می آفرینند که این کشور صاحب هویت باشد مگر این نیروها با واقعیت های تلخی هم مواجه اند، متأسفانه بیشتر اوقات، قربانی بی‌توجه یی‌ها و بی مهری قرار می گیرند.
باید پذیرفت که سربازان ما در میدان جنگ به گونه یی که نیاز است و ضرورت است اکمال نمی‌شوند، در نان، در لباس، در مرمی و مهمات دچار مشکلات اند، در میدان جنگ هماهنگی لازم وجود ندارد، بارها دیده شده و شنیده شده است که عساکر محصور ماه ها، حتا سال دچار مشکل بوده اند مگر به آنان کمتر توجه شده است تا حدی که درپرداخت حقوق شان در وقت و زمان، مشکلات وجود دارد، ورثۀ شهدا این قهرمانان در دریافت حقوق شان با مشکلات، کار شکنی ها و حتا اذیت و آزار مواجه اند، به همین ترتیب دررسیدگی به معلولان و معیوبان این نیروها رسیدگی لازم صورت نگرفته است و رسانه ها بار ها روایت های اسفباری را از این راد مردان به تصویر کشیده اند مگر مشکلات کاهش نیافته است.
واقعیت این است که با این نیروها با مسوولیت پذیری یی که لازم است برخورد نشده است،در حالی همین نیرو ها زمینه و فرصت حکومت کردن را مساعد کرده اند و همین نیروها اند که طالبان را ناامید کرده اند.
پس نباید که حرف حمایت از این نیروها کلیشه یی و مقطعی و گذرا باشد، این نیروها به حمایت واقعی و دومدار چه در میدان جنگ و چه بعد از بازنشستگی نیاز دارند، حمایت از این قهرمانان، حمایت از مردم و داعیۀ استقلال طلبی است فراموش نشود که حمایت از این نیرو ها در ما روحیۀ ایثارگری عشق به وطن و عشق به انسانیت را احیا و تقویت می کند. صائم