مردم افغانستان خواستار رسیدن دست عدالت بر چپاولگران اند

تبصره٬ کابل ۲۵ جوزا٬ باختر
مردم افغانستان از جامعۀ جهانی می خواهند تا کمک کنند که دست عدالت بر آنانی برسد که افغانستان را تاراج کردند و امروز در بیرون ازاین کشور بی خیال آرام و حتی در مصونیت زندگی دارند.
مبصر آژانس باختر می نگارد؛ اخیر روزنامه وال استریت ژورنال چاپ امریکا در گزارشی پرده از سرمایه گزاری ها و زندگی پر زرق و برق شماری از مقام های حکومت پشین افغانستان برداشت که با تاراج دارایی های عامه و دزدی از بیت المال زندگی شاهانه برای خود در بیرون ساخته اند و خانه های میلیون دالری دارند٬ در حالی که مردم کشورشان٬ از کم ترین امکانات برای ادامه زندگی هم بر خودار نیستند.
با آن که گزارش وال استریت ژورنال ناقص و محدود است و تنها چند مقام انگشت شمار در حکومت پشین در این گزارش نشانی و یاد شده اند٬ مگر باز هم مشت نمونه یی خروار بوده می تواند و آغاز یک افشاگری و پرده برداری از مقام های حکومتی باشد که حکومت شان در زمان زمامدارای خود شان٬ لقب فاسد ترین حکومت را گرفت و رهبر آن در میان مفسد ترین رهبران جهان جا پیدا کرد.
واقعیت این است که غرب و امریکا با بیست سال تسلط در افغانستان٬ چپاولگری و اختلاس٬ رشوه و خیانت را به عنوان یک عادت در میان مامورین رده اول رژیم گذشته ترویج کردند٬ و دزدی ازبیت المال را در میان مقام های بلند رتبه آن حکومت حتی سران آن به یک عادت مبدل کردند.
عسکر خیالی٬ مکتب و معلم خیالی٬ مامور و ادارۀ خیالی… راهکار زشت بود که از سوی مقام های رژیم گذشته برای دریافت پول و تهی کردن خزانه بیت المال به کار می رفت.
در این کار زار ضد اسلامی و ضد افغانی٬ تنها آن اشخاص که وال استریت ژورنال به آنان پرداخته است شامل نبودند٬ قضیه بزرگتر و فرا تر است با جرئت می توان گفت که تمامی مامورین رده بالا در رژیم گذشته در تاراج بیت المال شریک بودند و چشمه های عایداتی و قرار داد های بزرگ میان رهبران ارشد در حکومت فاسد گذشته تقسیم میشد.
کارکرد زشت مقام های حکومت پشین و کسانی دیگر که در بدنه و هسته های دیگر حکومت‹ پارلمان و قوۀ قضائیه› دخیل بودند برای همگان معلوم است و بیجا نبود که مردم به پارلمان این حکومت ‹چورلمان› لقب داده بودند.
با صراحت گفته می توانیم که تقریبا تمامی مامورین عالی رتبه رژیم گذشته مفسد بودند٬ در میان این دزدان چهره های اند که از پدر هیچ چیزی نداشتند٬ پدر شان یا یک روحانی عادی بود٬ یا هم یک افسر پایان رتبه نظامی و حتی موچی٬ مگر امروز این آقایون صاحب چندین تعمیر تنها در یک کوچه در کابل اند٬ باغ و بوستان در اطراف کابل و یا زادگاه شان دارند و در بیرون از افغانستان هم صاحب بلند منزل ها و یا هم تجارت سود بار اند.
حالا که وال استریت ژورنال گام بلند کرد و پرده از دزدی های مقام های پشین برداشت٬ مردم افغانستان و جهان می دانند که این چپاولگران در کدام کشور و به چه ناز و نعمت زندگی میکنند٬ کشور های که میزبان این مفسدین اند٬ کشور های اند که همیشه داد از حقوق بشری٬ عدالت و دموکراسی میزنند٬ آیا این آقایون که حالا در لندن و واشنگتن و یا هم استانبول و دوبی زندگی شاهانه دارند٬ با دزدی از خزانه مردم افغانستان حقوق مردم این کشور را غصب نکرده اند؟ آیا این چپاولگران با این کار زشت شان از حقوق بشری در کشور شان تخطی نکرده اند؟ مولفه اول در دموکراسی قانون پذیری است٬ این اقایون با دزدی از بیت المال باعث پایمال کردن دموکراسی که امریکا و غرب ادعای حراست از آن را دارند نشده اند؟
کشور های که از این دزدان حمایت کرده اند و امروز از آنان میزبانی میکنند اگر در برابر این رهزنان سیاسی وارد عمل نشوند و و زمینه محاسبه مردم افغانستان را با آنها مساعد نکنند بدانند که از دید مردم افغانستان در زمره کسانی حساب می شوند که با دزد٬ دهن جوال را گرفته اند.
مردم افغانستان جداَ از برنامه های سیاسی این امید را دارند که با این چپاولگران باید محاسبه شود٬ امارت اسلامی باید از مراجع دپیلماتیک تلاش کند که دارایی تاراج شده مردم افغانستان را از آنان بگیرد٬ باید دست عدالت بر آن برسد و این مفسدین جوابگو اعمال زشت شان باشند. تحلیل سیاسی